Bloot
Dit verhaal schreef ik voor de crowdfundingsactie van de J.M.A Biesheuvelprijs 2019.
De afstand tussen mij en vader is klein. Drie meter misschien. Toch is hij eindeloos ver weg. Dat komt door hoe hij daar ligt, ontdaan van alles op die kale tafel. Het komt ook doordat hij dood is.
‘Ik laat u met rust,’ zegt de begrafenisondernemer, ‘u wilt vast even alleen met hem zijn.’
Ik heb vader nog nooit zo bloot gezien. Een keer eerder zag ik zijn piemel. Het was in de badkamer. Ik was zes jaar. Hij stond zich te scheren.
Hij draaide zich naar me toe en vroeg of ik ook wat scheerschuim wilde. Met de kwast veegde hij een dot op mijn neus.
Het enige waar ik naar kon kijken was die blote piemel die heen en weer deinde, die niet bij zijn lichaam leek te horen.
‘Dat is mijn piemel,’ zei vader toen hij zag dat ik keek.
Hij knoopte zijn handdoek om.
Ik hoopte dat ik zoiets nooit meer hoefde te zien.
(lees verder op Papieren Helden)